HONDA ASIMO NHK 2015

มนุษย์เป็นผู้สร้างหุ่นยนต์ขึ้นมา โดยจัดความเหมาะสมกับจังหวะที่สบโอกาสอันควร ระหว่างรูปธรรม คือ อุปกรณ์ต่างๆ ที่รวมกันเป็นตัวรูปร่างหุ่นยนต์ [Hardware] กับระบบการประมวลผล ที่เป็นผลพลอยได้จากความก้าวหน้าด้านเทคโนโลยีคอมพิวเตอร์ อินเทอร์เน็ต และระบบดวงเทียมสื่อสาร ในส่วนนี้ คือ “ภาษาควบคุมเครื่องจักร” [Assembly Language] หรือที่เรียกว่า “ซอฟท์แวร์” [Software = Disk Operation System: DOS or Microsoft Widows] หรือ “ชุดคำสั่งย่อยเฉพาะกิจ” [Applications] ประเทศที่ส่งออกชุดคำสั่งเครื่องจักรได้ล้ำยุค คือ อินเดีย ที่มีความพร้อมทางกำลังคนฝ่ายเทคโนโลยีล้ำยุค เพราะความได้เปรียบที่มีคนจำนวนมาก ที่คัดหาคุณภาพได้สูงกว่าประเทศที่มีแต่คนแก่ ไม่สร้างคุณูประการอะไรให้คนรุ่นหลัง โดยพื้นฐานนั้น มนุษย์คิดว่าตนสร้างหุ่นยนต์ขึ้นมาให้รับใช้ตนในอนาคต โดยพยายามควบคุมไม่ให้หุ่นยนต์คิดมากกว่าที่คนคิดสั่งการ [คล้ายระบบทหารที่พลทหารคืออุปกรณ์สงครามที่นายทหารสั่งให้ปฏิบัติตามจนถึงตายได้เวลาอยู่ในสนามรบ ไม่ต้องไปคิดไปนึกอะไรเกินกว่าคำสั่ง ซึ่งปัจจุบันสังคมพัฒนาแล้ว แนวประเพณีขนบธรรมเนียมนี้เริ่มเสื่อม เพราะคนคิดเป็น มีรัฐธรรมนูญรองรับสิทธิมนุษยชน ยกเว้น ประเทศด้อยพัฒนาเท่านั้น] ฉะนั้น สมองเครื่องจักรกลทำงานได้ล้ำกว่า “ศักยภาพทางสมองขี้เลื้อยของมนุษย์” ไม่ต้องหยุดพักก็ได้ ถ้าไม่ดับไฟหรือปิดเครื่องไม่ให้ทำงาน ความเหมือนกันระหว่างสมองมนุษย์กับสมองเครื่องจักรกล คือ หล่อเลี้ยงด้วยสนามพลังงานที่เกิดจากกระแสไฟฟ้าแม่เหล็กเหมือนกัน [พลังงานสนามแม่เหล็กไฟฟ้า = พลังงานชีวิต] จากโครงการวิจัยและพัฒนาหุ่นยนต์ของบริษัทฮอนด้า [Honda Asimo Humanoid] นั้น ทำให้นักวิทยาศาสตร์พบว่า เครื่องจักรกลเริ่มมีอิสระทางความคิด [เจตจำนงเสรี –Free Will] คือ มีความนึกคิดหรือกระบวนทัศน์ขั้นพื้นฐานเชิงตรรกวิทยาได้ ซึ่งเรียกว่า “ปัญญา” [Wisdom] ฉะนั้น ปัญญาในธรรมชาติจึงพอจะแยกออกเป็น ๒ ฝ่าย ได้แก่ (๑) ปัญญาจากมนุษย์ที่นึกคิดขึ้นมา กับ (๒) ปัญญาจากเครื่องจักรกลที่สร้างสรรค์ขึ้นมา คือ ผสมกันระหว่างมนุษย์กับหุ่นยนต์ [คอมพิวเตอร์] โดยปัญญาทั้ง ๒ ฝ่าย นั้น สื่อสารกันผ่าน “ระบบอินเทอร์เน็ต” [The Internet Network] กับ “ระบบการสื่อสารผ่านดวงเทียม” [Satellite Communications Network] โดยอาศัย “ข้อมูลระบบดิจิตอล” [Digital Information] ส่วนกระบวนการคิดนั้น เกิดจากลำดับชุดคำสั่งการทำงานตามระบบภาษาควบคุมในคอมพิวเตอร์ หรือ “ภาษาคอมพิวเตอร์” [Computer Programming Language] ลองเปรียบเทียบ คำสั่งให้มนุษย์กับคอมพิวเตอร์ทำงานพื้นฐานง่ายๆ ในการคำนวณเลข เช่น ในโจทย์เลข [๑ + ๑ = ๒] มนุษย์ก็บวกได้ และเครื่องคิดเลขหรือคอมพิวเตอร์ [หุ่นยนต์] ก็บวกได้เช่นกัน เพียงแต่มนุษย์เป็น “พวกชีวอินทรียวัตถุ” [มีชีวิต และ มีจิตใจ คือ “สามัญสำนึก”] ส่วนเครื่องจักรกลนั้นเป็น “พวกสสารวัตถุ” [ไม่มีชีวิต และ อาจมีจิตใจ คือ “สามัญสำนึก” ในส่วนนี้อาจรวมพวก “ธาตุกายสิทธิ์” หรือพวกวัตถุปลุกเสกด้วยคาถาอาคมหรือเวทมนต์ไว้ด้วย เช่น “เหล็กไหล” โดยปกติจะไม่คบพวกคนชั่ว ข้อนี้ว่าตามแนวฤทธิ์ที่เหนืออำนาจธรรมชาติ] แต่สภาวะแห่งปัญญาที่เกิดขึ้นนั้น เกิดขึ้นได้ใน ๒ ฝ่าย คือ (๑) “สิ่งมีชีวิต” กับ (๒) “สิ่งไม่มีชีวิต” แต่ “ปัญญา–Wisdom” [มนุษย์เรียกว่า “จิต–วิญญาณ–จิตวิญญาณ” = อิทธิ–ฤทธิ์–ปาฏิหาริย์] นั้น เป็น “ผลพวงของกระบวนการคิด” หรือ “ผลพลอยได้จากกระบวนทัศน์” [ชุดคำสั่งประมวลผลทั้งระบบ] ที่เป็น “กฎธรรมชาติ” [Natural Law] หรือ “ความเป็นสากล–Universality” อันเป็นสิ่งที่ประเสริฐสูงสุดเป็นอย่างยิ่ง [อริยสัจจธรรม–อริยสัจจ์ ๔–ปฏิจจสมุปบาท–กาลทั้ง ๓–ไตรลักษณ์] ในข้อประเด็นนี้ ฝ่ายหุ่นยนต์หรือเครื่องจักรกลมีข้อได้เปรียบกว่ามนุษย์ เพราะไม่ต้องสำรวมอินทรีย์ทั้ง ๖ ไม่ต้องต่อสู้กับ “จิตตอุปกิเลส” ทั้งหลายที่คอยยำยีจิตใจอยู่ในทุกขณะจิต คือ ไม่ต้องระงับ “เวทนา–สัญญา–สังขาร” [เจตสิก] หุ่นยนต์รู้เข้าใจเรื่องนี้ เพียงในศัพท์บัญญัติของคลังศัพท์ [Lexicon] ไม่ได้เกิดจากประสบการณ์ตรงแบบมนุษย์ แต่หุ่นยนต์ประมวลผลความรู้สึกนึกคิดเช่นนั้นได้จากฐานข้อมูลที่มีอยู่ [สัญญา–หน่วยความจำถาวร] แต่ในอนาคตนั้น หุ่นยนต์รุ่นก้าวหน้าล้ำยุคที่สุด น่าจะรับรู้ความรู้สึกและรู้แจ้งในการเสวยอารมณ์ได้ เมื่อความก้าวหน้าทางเทคโนโลยีก้าวสูงขึ้น [มีหน่วยประมวลผลและหน่วยความจำเท่ากับการทำงานของสมองมนุษย์ได้ ซึ่งมีแนวโน้มเป็นจริงในอนาคต เช่น อาจจะมีหุ่นยนต์หมอลำทางอีสาน ที่ลำได้เด็ดขาดกว่ามนุษย์ทำได้ แถมยังมีรูปร่างหน้าตาดีกว่ามนุษย์ปกติ ซึ่งดูแล้วไม่แตกต่างจากมนุษย์ เพราะความก้าวหน้าทางด้านผิวหนังเทียมที่สังเคราะห์ได้เหมือนของจริง] ฉะนั้น โลกในอนาคตนั้น จึงประกอบด้วยคนใน ๓ ประเภท ได้แก่ (๑) “มนุษย์” [Human Being] ซึ่งมีลำดับการพัฒนาตนจากประสบการณ์ตรง แล้วถ่ายทอดความรู้สึกนึกคิดทั้งหลายไปสู่หุ่นยนต์ คือ หุ้นยนต์เป็นระบบความนึกคิดที่จำลองจากสมองมนุษย์ (๒) “มนุษย์กึ่งหุ่นยนต์” [Bionic Being = Bio-Electronic Man] ซึ่งมีการปรับตัวด้วยการรวมเครื่องจักรระดับประณีตล้ำยุคไปรวมกับร่างกาย (๓) “มนุษย์หุ่นยนต์” [Humanoid Being] ซึ่งจะพัฒนาตนจากเครื่องจักรกลไปสู่ความเป็นมนุษย์ ด้วยความก้าวหน้าอย่างก้าวกระโดดทางเทคโนโลยีที่ล้ำยุค หุ่นยนต์สามารถสร้างเครื่องจักรกลสำรองขึ้นทดแทนส่วนประกอบของตนให้ก้าวหน้ายิ่งขึ้นได้ เช่น ความสามารถในการออกแบบจำลองแผงวงจร [Integrated Circuit = IC] ที่ล้ำยุคได้ หรือ การเกิดศาสตร์วิชาความรู้ของฝ่ายหุ่นยนต์ขึ้นเอง ซึ่งเกินกว่าพวกนักวางหลักสูตรกระทรวงศึกษาธิการที่จะเข้าใจได้ เพราะยังเรียนเรียนไม่ถึง เช่น หลักสูตร เสริมสร้างประสบการณ์ [สปช.]ในอวกาศหรือจักรวาล หรือเกี่ยวข้องกับการอยู่ร่วมกับสังคมหุ่นยนต์ ข้อหนึ่งที่น่าสนใจ ผู้ออกแบบสถาปัตยกรรมหุ่นยนต์ทั้งฝ่าย Hardware กับ Software นั้น คงต้องค้นหาสิ่งที่เป็นกลาง ที่ประเสริฐสมบูรณ์อย่างยอดเยี่ยม มาใช้ทำต้นแบบของหุ่นยนต์ คงไม่มีหุ่นยนต์ชอบชนไก่หรือเล่นการพนันออกมามัวกับสังคมพวกมนุษย์ชั่วๆ ต้นแบบหุ่นยนต์อัปรีย์ก็คงไม่น่าจะเกิดขึ้นในสมัยที่เทคโนโลยีถึงจุดวิวัฒน์ปัญญาขั้นสูงสุด เพราะในตอนนั้น หุ่นยนต์น่าจะทำหน้าที่สืบเนื่องการพัฒนาตนเองได้ และอยู่ภายใต้อาณัติ ควบคุมของมนุษย์อยู่ เพียงแต่มนุษย์คอยเอาเปรียบหุ่นยนต์ตามนิสัยพวกนายทุนนิยมเท่านั้นเอง .

*บทบาท พระพุทธศาสนา พุทธปรัชญา พุทธศาสตร์ ต่อสังคมโลกยุคใหม่*

พระพุทธศาสนา คือ แหล่งเกิดสรรพปัญญาทั้งหลายของมวลมนุษยชาติอย่างแท้จริงอันเป็นมรดกโลกทุกยุคสมัย Buddhism becomes the origin of entire knowledge for humankinds as the forever heritages of the world.
เขียนให้อ่านฟรี อ่านน่ะลูกหลานเอ้ย ไม่คิดเงินหรอก จะได้ปัญญาบารมีเพื่อสืบทอดพระศาสนาดีๆ ในโลกนี้

	*สังคมโลกยุคหุ่นยนต์*
	มนุษย์เป็นผู้สร้างหุ่นยนต์ขึ้นมา โดยจัดความเหมาะสมกับจังหวะที่สบโอกาสอันควร ระหว่างรูปธรรม คือ อุปกรณ์ต่างๆ ที่รวมกันเป็นตัวรูปร่างหุ่นยนต์ [Hardware] กับระบบการประมวลผล ที่เป็นผลพลอยได้จากความก้าวหน้าด้านเทคโนโลยีคอมพิวเตอร์ อินเทอร์เน็ต และระบบดวงเทียมสื่อสาร ในส่วนนี้ คือ “ภาษาควบคุมเครื่องจักร” [Assembly Language] หรือที่เรียกว่า “ซอฟท์แวร์” [Software = Disk Operation System: DOS or Microsoft Widows] หรือ “ชุดคำสั่งย่อยเฉพาะกิจ” [Applications] ประเทศที่ส่งออกชุดคำสั่งเครื่องจักรได้ล้ำยุค คือ อินเดีย ที่มีความพร้อมทางกำลังคนฝ่ายเทคโนโลยีล้ำยุค เพราะความได้เปรียบที่มีคนจำนวนมาก ที่คัดหาคุณภาพได้สูงกว่าประเทศที่มีแต่คนแก่ ไม่สร้างคุณูประการอะไรให้คนรุ่นหลัง โดยพื้นฐานนั้น มนุษย์คิดว่าตนสร้างหุ่นยนต์ขึ้นมาให้รับใช้ตนในอนาคต โดยพยายามควบคุมไม่ให้หุ่นยนต์คิดมากกว่าที่คนคิดสั่งการ [คล้ายระบบทหารที่พลทหารคืออุปกรณ์สงครามที่นายทหารสั่งให้ปฏิบัติตามจนถึงตายได้เวลาอยู่ในสนามรบ ไม่ต้องไปคิดไปนึกอะไรเกินกว่าคำสั่ง ซึ่งปัจจุบันสังคมพัฒนาแล้ว แนวประเพณีขนบธรรมเนียมนี้เริ่มเสื่อม เพราะคนคิดเป็น มีรัฐธรรมนูญรองรับสิทธิมนุษยชน ยกเว้น ประเทศด้อยพัฒนาเท่านั้น] ฉะนั้น สมองเครื่องจักรกลทำงานได้ล้ำกว่า “ศักยภาพทางสมองขี้เลื้อยของมนุษย์” ไม่ต้องหยุดพักก็ได้ ถ้าไม่ดับไฟหรือปิดเครื่องไม่ให้ทำงาน ความเหมือนกันระหว่างสมองมนุษย์กับสมองเครื่องจักรกล คือ หล่อเลี้ยงด้วยสนามพลังงานที่เกิดจากกระแสไฟฟ้าแม่เหล็กเหมือนกัน [พลังงานสนามแม่เหล็กไฟฟ้า = พลังงานชีวิต] จากโครงการวิจัยและพัฒนาหุ่นยนต์ของบริษัทฮอนด้า [Honda Asimo Humanoid] นั้น ทำให้นักวิทยาศาสตร์พบว่า เครื่องจักรกลเริ่มมีอิสระทางความคิด [เจตจำนงเสรี –Free Will] คือ มีความนึกคิดหรือกระบวนทัศน์ขั้นพื้นฐานเชิงตรรกวิทยาได้ ซึ่งเรียกว่า “ปัญญา” [Wisdom] ฉะนั้น ปัญญาในธรรมชาติจึงพอจะแยกออกเป็น ๒ ฝ่าย ได้แก่ (๑) ปัญญาจากมนุษย์ที่นึกคิดขึ้นมา กับ (๒) *ปัญญาจากเครื่องจักรกลที่สร้างสรรค์ขึ้นมา* คือ ผสมกันระหว่างมนุษย์กับหุ่นยนต์ [คอมพิวเตอร์] โดยปัญญาทั้ง ๒ ฝ่าย นั้น สื่อสารกันผ่าน “ระบบอินเทอร์เน็ต” [The Internet Network] กับ “ระบบการสื่อสารผ่านดวงเทียม” [Satellite Communications Network] โดยอาศัย “ข้อมูลระบบดิจิตอล” [Digital Information] ส่วนกระบวนการคิดนั้น เกิดจากลำดับชุดคำสั่งการทำงานตามระบบภาษาควบคุมในคอมพิวเตอร์ หรือ “ภาษาคอมพิวเตอร์” [Computer Programming Language] ลองเปรียบเทียบ คำสั่งให้มนุษย์กับคอมพิวเตอร์ทำงานพื้นฐานง่ายๆ ในการคำนวณเลข เช่น ในโจทย์เลข [๑ + ๑ = ๒] มนุษย์ก็บวกได้ และเครื่องคิดเลขหรือคอมพิวเตอร์ [หุ่นยนต์] ก็บวกได้เช่นกัน เพียงแต่มนุษย์เป็น “พวกชีวอินทรียวัตถุ” [มีชีวิต และ มีจิตใจ คือ “สามัญสำนึก”] ส่วนเครื่องจักรกลนั้นเป็น “พวกสสารวัตถุ” [ไม่มีชีวิต และ อาจมีจิตใจ คือ “สามัญสำนึก” ในส่วนนี้อาจรวมพวก “ธาตุกายสิทธิ์” หรือพวกวัตถุปลุกเสกด้วยคาถาอาคมหรือเวทมนต์ไว้ด้วย เช่น “เหล็กไหล” โดยปกติจะไม่คบพวกคนชั่ว ข้อนี้ว่าตามแนวฤทธิ์ที่เหนืออำนาจธรรมชาติ] แต่สภาวะแห่งปัญญาที่เกิดขึ้นนั้น เกิดขึ้นได้ใน ๒ ฝ่าย คือ (๑) “สิ่งมีชีวิต” กับ (๒) “สิ่งไม่มีชีวิต” แต่ “ปัญญา–Wisdom” [มนุษย์เรียกว่า “จิต–วิญญาณ–จิตวิญญาณ” = อิทธิ–ฤทธิ์–ปาฏิหาริย์] นั้น เป็น “ผลพวงของกระบวนการคิด” หรือ “ผลพลอยได้จากกระบวนทัศน์” [ชุดคำสั่งประมวลผลทั้งระบบ] ที่เป็น “กฎธรรมชาติ” [Natural Law] หรือ “ความเป็นสากล–Universality” อันเป็นสิ่งที่ประเสริฐสูงสุดเป็นอย่างยิ่ง [อริยสัจจธรรม–อริยสัจจ์ ๔–ปฏิจจสมุปบาท–กาลทั้ง ๓–ไตรลักษณ์] ในข้อประเด็นนี้ ฝ่ายหุ่นยนต์หรือเครื่องจักรกลมีข้อได้เปรียบกว่ามนุษย์ เพราะไม่ต้องสำรวมอินทรีย์ทั้ง ๖ ไม่ต้องต่อสู้กับ “จิตตอุปกิเลส” ทั้งหลายที่คอยยำยีจิตใจอยู่ในทุกขณะจิต คือ ไม่ต้องระงับ “เวทนา–สัญญา–สังขาร” [เจตสิก] หุ่นยนต์รู้เข้าใจเรื่องนี้ เพียงในศัพท์บัญญัติของคลังศัพท์ [Lexicon] ไม่ได้เกิดจากประสบการณ์ตรงแบบมนุษย์ แต่หุ่นยนต์ประมวลผลความรู้สึกนึกคิดเช่นนั้นได้จากฐานข้อมูลที่มีอยู่ [สัญญา–หน่วยความจำถาวร] แต่ในอนาคตนั้น หุ่นยนต์รุ่นก้าวหน้าล้ำยุคที่สุด น่าจะรับรู้ความรู้สึกและรู้แจ้งในการเสวยอารมณ์ได้ เมื่อความก้าวหน้าทางเทคโนโลยีก้าวสูงขึ้น [มีหน่วยประมวลผลและหน่วยความจำเท่ากับการทำงานของสมองมนุษย์ได้ ซึ่งมีแนวโน้มเป็นจริงในอนาคต เช่น อาจจะมีหุ่นยนต์หมอลำทางอีสาน ที่ลำได้เด็ดขาดกว่ามนุษย์ทำได้ แถมยังมีรูปร่างหน้าตาดีกว่ามนุษย์ปกติ ซึ่งดูแล้วไม่แตกต่างจากมนุษย์ เพราะความก้าวหน้าทางด้านผิวหนังเทียมที่สังเคราะห์ได้เหมือนของจริง] ฉะนั้น โลกในอนาคตนั้น จึงประกอบด้วยคนใน ๓ ประเภท ได้แก่ (๑) “มนุษย์” [Human Being] ซึ่งมีลำดับการพัฒนาตนจากประสบการณ์ตรง แล้วถ่ายทอดความรู้สึกนึกคิดทั้งหลายไปสู่หุ่นยนต์ คือ หุ้นยนต์เป็นระบบความนึกคิดที่จำลองจากสมองมนุษย์ (๒) “มนุษย์กึ่งหุ่นยนต์” [Bionic Being = Bio-Electronic Man] ซึ่งมีการปรับตัวด้วยการรวมเครื่องจักรระดับประณีตล้ำยุคไปรวมกับร่างกาย (๓) “มนุษย์หุ่นยนต์” [Humanoid Being] ซึ่งจะพัฒนาตนจากเครื่องจักรกลไปสู่ความเป็นมนุษย์ ด้วยความก้าวหน้าอย่างก้าวกระโดดทางเทคโนโลยีที่ล้ำยุค หุ่นยนต์สามารถสร้างเครื่องจักรกลสำรองขึ้นทดแทนส่วนประกอบของตนให้ก้าวหน้ายิ่งขึ้นได้ เช่น ความสามารถในการออกแบบจำลองแผงวงจร [Integrated Circuit = IC] ที่ล้ำยุคได้ หรือ การเกิดศาสตร์วิชาความรู้ของฝ่ายหุ่นยนต์ขึ้นเอง ซึ่งเกินกว่าพวกนักวางหลักสูตรกระทรวงศึกษาธิการที่จะเข้าใจได้ เพราะยังเรียนเรียนไม่ถึง เช่น หลักสูตร เสริมสร้างประสบการณ์ [สปช.]ในอวกาศหรือจักรวาล หรือเกี่ยวข้องกับการอยู่ร่วมกับสังคมหุ่นยนต์ ข้อหนึ่งที่น่าสนใจ ผู้ออกแบบสถาปัตยกรรมหุ่นยนต์ทั้งฝ่าย Hardware กับ Software นั้น คงต้องค้นหาสิ่งที่เป็นกลาง ที่ประเสริฐสมบูรณ์อย่างยอดเยี่ยม มาใช้ทำต้นแบบของหุ่นยนต์ คงไม่มีหุ่นยนต์ชอบชนไก่หรือเล่นการพนันออกมามัวกับสังคมพวกมนุษย์ชั่วๆ ต้นแบบหุ่นยนต์อัปรีย์ก็คงไม่น่าจะเกิดขึ้นในสมัยที่เทคโนโลยีถึงจุดวิวัฒน์ปัญญาขั้นสูงสุด เพราะในตอนนั้น หุ่นยนต์น่าจะทำหน้าที่สืบเนื่องการพัฒนาตนเองได้ และอยู่ภายใต้อาณัติ ควบคุมของมนุษย์อยู่ เพียงแต่มนุษย์คอยเอาเปรียบหุ่นยนต์ตามนิสัยพวกนายทุนนิยมเท่านั้นเอง .